De laatste weken van het schooljaar staan in het teken van afscheid nemen. Afscheid nemen van de kinderen uit groep 8 en van kinderen die om allerlei verschillende redenen gaan stoppen op de BSO. Loslaten en afscheid nemen is standaard onderdeel van ons werk en is één van de onderdelen waar ik altijd moeite mee heb, dit jaar nog meer dan anders……
Door de 8 weken sluiting en de weken half naar school daarna zijn er kinderen die ik midden in het schooljaar zo’n 12 weken niet heb gezien. Het voelt zuur dat ik kinderen die ik al die tijd zo gemist heb na een paar weken alweer los moet laten en weer moet gaan missen. Daarnaast merken we dat er best veel oudste BSO-ers nu eerder (gedeeltelijk) stoppen op de BSO, waardoor ongeveer een kwart van mijn groep geheel of gedeeltelijk afscheid neemt.
Maar wat me vooral raakt is het afscheid nemen van de kinderen die vanaf mijn eerste werkweek op mijn huidige BSO bij mij in de groep hebben gezeten. Vier jaar geleden op 1 juli 2016 kwam ik in dienst, op 4 juli draaide ik mijn eerste dienst op de oudste BSO, op een groep die ik meteen ontzettend leuk en uitdagend vond en wat eigenlijk meteen mijn groep was. We maakten samen de groep, bedachten regels, afspraken en activiteiten, leerden elkaar steeds beter kennen, speelden, kletsten, lachten en groeiden samen. We bouwden samen de groep op en raakten meer en meer verbonden.
De 7/8 jarige guppies van toen, zijn nu de oudsten van de groep. Het zijn de jongens (ik ben met een echte jongensgroep begonnen, pas later kwamen er meer en meer meiden bij) waar tegen op gekeken wordt, ook omdat ze al zo lang onderdeel zijn van mijn groep. Het zijn jongens die ik zag groeien, in de lengte en in karakter. Die meer en meer hun eigen persoontje werden, een eigen mening kregen, vaardigheden (verder) ontwikkelden, leerden samenwerken, delen, overleggen, oplossen. Het zijn de jongens die als geen ander weten waar de grenzen liggen, hoe ze me uit moeten dagen en die aan één blik of woord genoeg hebben, en andersom weet ik dat bij hen ook feilloos. Ik geniet daar zo intens van, ben zo trots op ze allemaal en zou ze zo graag nog verder willen zien ontwikkelen. Dit groepje kinderen waarmee ik op vier jaar geleden op een nieuwe werkplek het avontuur aanging en mijn liefde voor dit werk terug vond zit diep in mijn hart geworteld. Afscheid van ze nemen is zo lastig!
Ook bij de kinderen leeft het, zowel bij de kinderen die gaan als bij de kinderen die blijven. We bekijken foto’s en halen herinneringen op; “weet je nog toen…..” Ik zoek voor ieder kind dat afscheid neemt een leuke foto uit en schrijf een kaartje, schrijf over hoe ik het kind heb zien ontwikkelen, wat we samen deden en deelden en wat me van dit kind bij zal blijven. We kletsen, spelen in het park nog een keer een favoriet spel en doen met zijn allen een laatste spelletje aan tafel. Dan is het een snelle dank je wel, nog een knuffel of even stoeien, een ‘kom nog maar een keertje bijkletsen’, een doei en dan is het klaar…. Bijkomen (soms ook even uithuilen) en de dag erna weer vrolijk verder en met de rest van de groep er weer een leuke middag van maken!
Hoe is dat bij jullie? Vinden jullie afscheid nemen soms ook zo lastig?
Opdebso 