Opgroeien gaat niet zonder vallen en weer opstaan, proberen, proberen en nog eens proberen tot het je lukt. Tijdens mijn werk merk ik regelmatig dat volwassenen meteen gaan redderen als een kind valt, er wordt hard gelopen of gerend, er wordt bezorgd en angstig gevraagd of het wel gaat en het kind wordt snel overeind getrokken of getild, allemaal uit liefde en bezorgdheid.
Hoe een kind reageert op een val wordt niet alleen bepaald door eventuele pijn maar voor een groot deel door de reactie van anderen (volwassenen) er om heen. Zeker bij jonge kinderen is dit het geval, die zie je vaak in eerste instantie opstaan en verder gaan om vervolgens heel hard te gaan huilen als ze hun moeder, leerkracht of leidster en hun reactie zien.
Het heeft verschillende voordelen om als volwassene even af te wachten en niet meteen te reageren en redderen als een kind valt. Door even niets te doen en alleen te observeren kun je snel genoeg inschatten hoe ernstig eventuele verwondingen zijn en loop je niet het risico verwondingen te verergeren. Daarnaast leert het kind op deze manier zijn eigen mening te vormen en op zichzelf te vertrouwen. Door niet meteen te reageren geef je het kind de mogelijkheid zelf te ontdekken hoe hij de val ervaart en kan hij vanuit zijn eigen gevoel reageren, ongehinderd door jouw geredder en bezorgdheid. Kinderen die van jongs af aan leren vanuit hun eigen gevoel te reageren worden daardoor minder afhankelijk van de mening van anderen en krijgen meer zelfvertrouwen.
En als het kind dan zelf is opgestaan dan ben jij als volwassene in de buurt om te troosten, pleisters te plakken of alleen maar te zeggen “ik zag je vallen……”
Opdebso 