Je plekje weer vinden….

De laatste paar dagen gaan de jongens letterlijk alle kanten op. Mike en Jaden rennen rondjes om de tafel, Stijn maakt slidings door de groep en Thom ligt languit op tafel rondjes te draaien…. Ook in het park duurt het zeker een minuut of tien voordat de jongens klaar zijn met duwen, trekken en rondrennen en we aan het spel kunnen beginnen. Ik laat het allemaal maar een beetje begaan, zo na de zomervakantie is iedereen weer op zoek naar zijn plekje in de groep.

Rangorde

Jongens bepalen de rangorde in de groep door competitie. Als ze nog jong zijn vooral door stoeien, duwen en trekken en vechten. Naarmate ze ouder worden door (verbale) competitie en doe-dingen. Het is dus eigenlijk zo dat je als jongen hoger in de jongensrangorde komt als je sterker, groter, sneller bent. Je verbaal beter kunt uiten, stoer bent, grappiger bent, een vriendinnetje hebt etc. Dat is hoe jongens zich sociaal tot elkaar verhouden. Het schept duidelijkheid en ieder leert zijn plaats kennen.

Ieder kind zijn eigen plek

Iedere jongen in de groep heeft zijn eigen plaats in deze rangorde. Voor de vakantie was deze rangorde nog heel duidelijk maar nu weet niemand meer wat zijn plek in de rangorde is. De oudste twee jongens zijn van de bso af waardoor er plek is voor nieuwe leiders. Er zijn weer nieuwe kinderen bij waarvan de positie in de groep nog niet duidelijk is en dat leidt tot heel veel zoeken en aftasten.

Veranderend gedrag

Behalve de onrust en het duwen en trekken merk ik dat dit proces bij veel jongens een gedragsverandering veroorzaakt. Jaden maakt vervelende opmerkingen over de “kleintjes”, Mike reageert brutaal naar mij toe en Tom gaat soms steeds gekker doen…. Allemaal gedrag dat voortkomt uit onzekerheid en de behoefte de eigen positie te versterken, als je namelijk stoer of grappig gevonden wordt kom je hoger in de rangorde te staan.

Doorbreken?

Voor de rust en de sfeer is het belangrijk dat de groep in staat wordt gesteld weer een rangorde te vinden. Ik laat de kinderen dan ook zoveel mogelijk hun gang gaan en spreek ze aan als ze grenzen overschrijden. Dit aanspreken doe ik in deze fase altijd één op één. Op dit moment leidt het in de groep aanspreken van een kind juist tot versterking van het gedrag. Door bijvoorbeeld Mike in de groep aan te spreken op zijn brutale gedrag kan dit juist bevestigen dat dit gedrag stoer is en ervoor zorgen dat hij vaker brutaal wordt.

Ik geef ruimte aan de onrust, geef complimenten en stimuleer de jongens om op een positieve manier de leiding te nemen. Niet klagen dat de “kleintjes” niets kunnen maar tips geven. Hopelijk heeft iedereen snel zijn plekje weer gevonden en keert de rust terug…

* de namen die ik in mijn blog gebruik zijn niet hun echte namen 
* de illustratie komt van Pixabay